nou daar zit ik dan in een internet café om mijn eerste verhaal te vertellen... Ik ben nu een klein weekje hier en het weer begin goed bij te trekken. Er zijn nog geregelmatig flinke regenbuien maar zoals het gezegde " na regen komt zonneschijn" luidt zo gebeurd het hier ook ( tot nu toe dan).

De afgelopen dag heb ik een boekje bijgehouden om jullie op de hoogte te houden van allen dingen die ik doe, hoe het met me gaat etc etc.

Om bij het begin te beginnen: mijn vlucht 31/10/2014 - 2/11/2014 Het nemen van afscheid heb ik natuurlijk al wel een keertje eerder gedaan, 6 maanden naar Londen, een jaartje op me zelf wonen... Maar deze keer was anders. Afscheid nemen van iemand van wie je houd is zwaar en zorgt ervoor dat je met rode ogen en doorgelopen make-up door de douane moet (thanks my love) en ik moet ook eerlijk bekennen dat tijdens het schrijven hiervan mijn traanbuizen weer beginnen te jeuken.

Nadat we waren opgestegen was het tijd om de Lonely Planet nog verder door te spitten en Familiy Guy te kijken :). Aangekomen in Dubai en de douane te hebben gepasseerd komt de eerst cultuur shock: de wc was geen wc zoals jij en ik hem kennen maar een gat in de grond... Na alle vluchten te hebben overleefd en geen last te hebben van mijn grote angsten over mijn buren, zoals morbide obesitas zodat ik wordt geplet of een stinkend persoon naast ben ik blij dat ik er ben... Oh de huil baby is helaas wel gesignaleerd. Na twee uur op het vliegveld van Auckland te zijn geweest en ze zeker wisten dat ik geen planten, dieren of andere illegalen dingen bij me had mocht ik eindelijk met de taxi naar Nomads (het hostel waar ik verblijf). Tijdens de rit kreeg ik nog een leuke Tour door Auckland.

Aangekomen op de kamer zijn er al andere meiden, 1 Deense, 2 Engelse en een Belgische. Samen met het Deense meisje en nog twee andere Denen hebben we eten gekookt in een overvolle keuken met backpackers, een grote gezelligheid dus. Door de lange vlucht heb ik last van een flinke jetlag en ben ik om 21:30 gaan slapen en heb de hele nacht in coma gelegen. Als ik om 6 uur wakker wordt voel ik me alsof ik een kater heb en de hele nacht heb lopen feesten en drinken... Nou zo voelt dus een jetlag.

De dag erna ben ik samen met Anna ( Deens kamergenootje) naar Mount Victoris geweest. Eerst met de boot naar Devonport en dan een flinke klim naar de top. Het is heel mooi en het uitzicht super! Het is hier heel groen en het water is blauw en niet dat donker groene onderdoorzichoge water dat je in Nederland hebt.

ik heb verblijf bij Nomads een week uitgesteld zodat ik rustig naar een kamer in Auckland kan zoeken.

4/11/2014. Een Nederlands meisje is in de kamer gekomen en samen met Anna gaan we een drankje doen. Overdag heb ik mijn job interview gehad en aan het einde van de week krijg ik mijn contract (als het goed is)

5/11/2014. Anna is vanmorgen naar de boerderij gegaan waar ze gast werken dus er is weer een lege plek in de kamer... Ben benieuwd wie er allemaal nog gaan komen. Het is bizar dat ondanks dat er zoveel mensen zijn met hetzelfde doel (reizen en nieuwe mensen ontmoeten) dat je toch zo erg op jezelf bent aangewezen en alleen kunt zijn.

vandaag heb ik ook mijn eerste appartementen bekeken: 1. 9 Victoria street Het is een vrij kleine kamer met een twee-persoonsbed en voor 185 dollar per week zou ik er klaar kunnen zijn. Er is geen WiFi maar wel een internetkabel. De kamer is vrij armoedig en het matras (want echt een bed kan je het niet noemen) is doorgezakt en ik krijg er de kriebels van. 2. 33 mount street. Deze kamer lijkt een beetje op de kamer die ik in Londen had alleen dan een tikkeltje kleiner. Er zit een een-persoons bed in en kost 170 dollar per week. De kamer ziet er netjes uit en gelukkig beter dan de eerste kamer. Er is een grote keuken en op elke verdieping twee douches en twee wc's waar steeds 8 personen gebruik van maken. Het zit vlak bij de university van Auckland dus er ziin veel studenten dus het lijkt gezellig. Volgende week woensdag mag ik erin.

na deze ontwikkeling voel ik me een stuk beter dan vanmorgen en heb ik weer zin om hier te zijn ipv mezelf af te vragen waarom ik hier ook al weer ben en waarom ik mezelf dit aan doe.

6/11/2014. Vanmorgen ben ik voor het eerst een klein stukje gaan hafdropen dus dat was een lekker begin van de dag. Overdag ben ik naar Mount Eden geweest, dat is een oude vulkaan. De omgeving is echt heel mooi en het uitzicht is geweldig. Vanaf hier ben ik een stukje gaan lopen door een wijk met allemaal mooie bomen en bloemen (klinkt heel zweverig maar het was echt heel mooi!). Hierna kwam ik in een winkelstraat terecht en was ik misschien een beetje de weg kwijt...oeps...en helaas kon de kaart van the Lonely Planet me ook niet helpen dus ben ik maar op mijn instinct naar het water gaan lopen????. Tricky natuurlijk want zoals iedereen weet heb ik geen gevoel voor richting maar uiteindelijk heb ik veilig de weg terug kunnen vinden... applausje voor mij ????. Ik ben terug gelopen via een pad dat alleen begaanbaar is met en opnieuw was dit ook weer erg mooi! Het is vandaag heerlijk weer en heb her grootste gedeelte zonder jas gelopen.

voor de rest gaat het goed met me, dus maak je geen zorgen. Volgens alle backpacks hier heb je zo je ups en downs en zal je die je hele reis door hebben. Maar ik ga nu vooral genieten! Ik laat snel weer wat van me horen!!

heel veel liefs vanuit het veel warmere Auckland!